["Cars That Ate Paris, The"]

Terwijl ze in de buurt van het Australische plaatsje Paris rijden, krijgen Arthur (Terri Camilleri) en zijn broer George een ernstig auto-ongeluk. George overlijdt, maar Arthur overleeft het en belandt in Paris. Hij kan zich echter niets meer herinneren, behalve dan dat hij voor het ongeluk lichten op zich af zag komen. Herstellende van zijn wonden ontdekt hij dat er toch wel erg veel ongelukken gebeuren in Paris. Waarom zijn de bewoners zo wantrouwend en gesloten tegen vreemdelingen? En waarom lopen de spanningen met de rebelse jeugd zo hoog op? Vragen waarop Arthur al gauw het antwoord krijgt...

The Cars That Ate Paris is de eerste avondvullende productie van de Australische regisseur Peter Weir, bekend van films als Dead Poets Society, The Truman Show en het vorig jaar verschenen Zeeslag-epos Master and Commander. Stuk voor stuk erg sterke films, maar Weir’s debuut bewijst dat de uitspraak ‘al doende leert men’ ook op regisseurs van toepassing is. Want al is aan het in Australië geschoten The Cars That Ate Paris goed te zien dat Weir een veelbelovend vakman is, toch komt het deze eerste keer allemaal niet zo lekker uit de verf. Voor een deel is dit te wijten aan het script. Het tamelijk bizarre Mad Max-achtige verhaal is namelijk vlees noch vis: niet grappig genoeg voor een zwarte comedy, niet spannend genoeg voor een thriller. Bovendien is de hoofdpersoon zo’n zachtgekookt ei dat het moeilijk is om er enige sympathie voor op te brengen. Qua acteerwerk valt er echter weinig te klagen, en ook de cinematografie is alleraardigst (al is het duidelijk dat Weir nog op zoek is naar een eigen visuele stijl). Al met al is The Cars That Ate Paris leuk als curiositeit, in de zin dat de film toont waar Weir ooit begonnen is, maar verder bevat de prent weinig van waarde.

Overigens duurt de film in verband met PAL-speedup 84 minuten, en niet de op de cover vermelde 91 minuten.

Beeldkwaliteit

Het beeld is ongetwijfeld het hoogtepunt van dit schijfje. De anamorfe transfer, die de oorspronkelijke verhouding van 2.35:1 behouden heeft, is namelijk opvallend goed. Zeker voor een film die al dertig jaar oud is. Weliswaar zijn de kleuren tamelijk aan de fletse kant, maar verder valt er eigenlijk weinig aan te merken op de beeldkwaliteit. De weergave oogt namelijk scherp en helder, en is nagenoeg geheel vrij van vuil en beschadigingen. Storende compressieartefacting ontbreekt eveneens. Wel is er op momenten wat edge enhancement zichtbaar. Desalniettemin een prima transfer!

Geluidskwaliteit

Op geluidsgebied kan deze DVD wat minder indruk maken dan op beeldgebied. Het aanwezige Dolby Digital 2.0 stereogeluid (192kbit/s) heeft namelijk een vrij doffe klank, en komt hierdoor nogal gedateerd over. Maar het is dan ook een film op leefijd. Een ander ouderdomskwaaltje is de lichte ruis die continu hoorbaar is. Gelukkig wordt dit nergens storend. De stereo-kanaalscheiding is niet echt bijzonder, maar dit hang ongetwijfeld samen met het feit dat The Cars That Ate Paris oorspronkelijk mono was. Pluspunt is dat dialogen altijd goed verstaanbaar zijn, zonder enige vervorming. Gezien de leeftijd van de film een acceptabel audiospoor, maar spectaculair is anders.

Extra's

Slechts een magere hoeveelheid extra’s op deze DVD. Meer dan een filmografie van Peter Weir en enkele trailers (van de eveneens verkrijgbare Weir-films Picnic at Hanging Rock, The Plumber, The Last Wave en uiteraard The Cars That Ate Paris) heeft de schijf niet te bieden.

The Cars That Ate Paris is de eerste avondvullende productie van de Australische regisseur Peter Weir. Volgens de cover neemt de film je mee in een “absurde wereld vol horror, humor en spanning”. In werkelijkheid is Weir’s experimenteel aandoende debuut echter vlees noch vis, en dus duidelijk niet het hoogtepunt van de Australische cinema. De DVD-uitgave blinkt uit wat betreft de beeldkwaliteit: de film staat in uitstekend anamorf breedbeeld op de schijf. Het stereogeluid is heel wat minder indrukwekkend, maar van een obscure film uit 1974 kun je nu eenmaal niet alles verwachten. De extra’s bestaan uit standaardzaken als trailers en een filmografie. Al met al hooguit een aardige huurtip voor de allergrootste fans van Peter Weir.